Op de hoogte van Chili, Bolivia en Peru.

UPDATE: nu met foto's

Chili! We zijn er geweest, maar door tijdgebrek maar heel kort. Vanuit Salta (Argentinië) zijn we naar San Pedro de Atacama gegaan, een plaats in Chili die een stuk hoger ligt dan Salta. En dat was wel even wennen. Met name bij de grensovergang tussen Argentinië en Chili, die op 4000m hoogte ligt, werden we onaangenaam verrast door de hoogte. Hoe heerlijk die frisse lucht hoog in de bergen ook was, na 5 minuten begonnen we licht in ons hoofd te worden en dat werd steeds slechter. Zo slecht dat we bijna flauwvielen. Linda kon in het grenskantoortje nog net haar paspoort laten voorzien van een Chileense stempel, maar moest daarna heel gauw een stoel zoeken om niet om te vallen. De buschauffeur heeft uiteindelijk het paspoort van Floris laten stempelen. Gelukkig hebben we hierna, op wat kortademigheid en hoofdpijn, niet veel last meer gehad van de hoogte!
San Pedro de Atacama is een klein, stoffig plaatsje dat zich voornamelijk bezig houdt met het organiseren van trips. Gelukkig is het ook een zeer sfeervol plaatsje en zijn er veel leuke hostels.
Omdat we het even helemaal gehad hadden met de dormrooms (slaapzalen), hadden we gezocht naar iets anders. En dat hadden we gevonden, naast een hostel in een grote tuin stonden tenten voor 2 personen. Echt iets voor ons! Op het slechte bed na (springveer in je bil), was het heerlijk om weer eens die dormrooms te ontvluchten.
Vanuit deze stad wilden we graag de trip doen naar Salar de Uyuni, de zoutvlaktes van Bolivia. Terwijl we zochten naar een goede touroperator, kwamen we al snel anderen tegen die hetzelfde zochten en na een gezamenlijke lunch bleek het zodanig te klikken dat we met ze 6en (2 Irish; Conor en Caroline, 1 Zweedse; Maria en nog een Nederlandse; Laura) hadden besloten om de tour met elkaar te maken. Na niet al te lang zoeken hadden we de geschikte tour gevonden en de volgende dag zouden we vertrekken. In 3 dagen en 2 nachten van San Pedro naar Uyuni.
Al vroeg in de ochtend vertrokken we en na het gebruikelijke gedoe aan de grens (waarom duurt dat toch altijd zo vreselijk lang) stond er een heerlijk ontbijt met coca thee voor ons klaar. Het remedie tegen hoogteziekte.
Vervolgens werden we voorgesteld aan de chauffeur en we konden gaan. De eerste dag bracht ons langs prachtige, kleurrijke meren, zo glad als spiegels, en over de mooiste bergen. We kwamen ook bij een kleine warmwaterbron waar een 'natuurlijk' zwembad is gemaakt met heerlijk warm water en uitzicht over een prachtig meer, dat was zeer aangenaam om in te liggen want echt warm is de buitentemperatuur daar niet. Onze weg vervolgde zich naar gijzers en dat hadden wij nog nooit in ons leven gezien. Wat een geweld waarmee dat stoom uit de aarde wordt geperst. Het kokende, borrelende geluid vanuit de aarde en het gesis van het stoom was overweldigend! De geur iets minder ;-) Uiteindelijk stopten we rond 14 uur bij het hotel. Dit was maar goed ook, want het weer sloeg om en het begon enorm te regenen en onweren. Dit mocht de pret niet drukken, want al snel zaten we met alle groepen een nogal bruut, grappig spel te spelen (misschien kent iemand het: Cards against humanity) en dat werd lachen, gieren, brullen.
Na een heerlijke nachtrust in werkelijk een onvoorstelbare stilte was het tijd om te ontbijten en weer verder te gaan. Gelukkig had het slechte weer ruimte gemaakt voor de zon, dus beloofde het een mooie dag te worden. Opnieuw kwamen we langs de mooiste meren vol met flamingo's en reden we over fantastische bergpassen met prachtig uitzicht. Na een lange dag in de auto kwamen we aan bij een hotel gemaakt van zout met uitzicht over de zoutvlaktes. Terwijl we zaten te wachten op het eten schreeuwden ineens wat mensen en keken ongelovig naar buiten. De zon heeft iedereen weleens op zien komen, maar terwijl het aardedonker is en dan ineens de maan zien opkomen alsof hij in vuur en vlam staat... Dat hadden we nooit eerder gezien. De maan verlichtte de zoutvlaktes op een prachtige manier. Met z'n allen naar buiten, genieten en wat plaatjes schieten. De maan kwam ongelooflijk snel op, voor het eerst waren we ons bewust hoe snel de aarde eigenlijk draait. Daar in het oneindige niets leek je de draaiing gewoon te kunnen zien.
Na het eten zijn we direct naar bed gegaan, want de wekker zou om 4 uur gaan. We vertrokken vroeg om de zonsopgang te kunnen zien. Helaas was het de dagen daarvoor erg slecht weer geweest waardoor de weg erg slecht was en we de vlaktes niet op tijd bereikten voor zonsopgang. Door de bewolking was er toch niet veel te zien dus echt veel gemist hadden we gelukkig ook niet.
Daarna kon de lol beginnen met de leuke foto's en filmpjes. We hadden van te voren al veel dingen bedacht. Het bedenken bleek makkelijker dan het doen, maar wat hebben we een lol gehad. Dansend uit een Pringles bus, koorddansen op een schoenveter, opgegeten worden door een dino, staan op iemands hand, je kan het zo gek niet bedenken (waarschijnlijk hebben jullie al wat foto's gezien die per ongelijk op een onverklaarbare wijze door de ouders van Floris op FB zijn "gelekt").
Na alle gekke foto's en filmpjes was het tijd om de zoutvlaktes te verlaten en naar de laatste bezienswaardigheid te gaan; het treinen kerkhof. Echt veel was hier niet te zien (behalve wat verroeste treinen) maar het was wel leuk om nog even met de hele groep na te praten.
Onderweg hadden we al met Laura uit onze groep afgesproken om na de trip samen verder te reizen en binnen no-time zaten we met Laura, Jesse (toffe Canadees waar we niet meer van af kwamen maar dat was ook helemaal niet erg!), Maria en nog 2 Engelse meiden (deze 3 gingen hierna hun eigen weg) in een busje naar de stad Potosí.
Potosí is 1 van de hoogste steden ter wereld en werkelijk een fantastische stad. Toen we daar met ze 4-en rondliepen, voelden we meteen de warme sfeer en gezelligheid in de stad.
De hoofdreden om deze stad te bezoeken zijn de zilvermijnen. Al jaren werken daar 15.000 mannen dag in dag uit op zoek naar zilver. Een bezoek aan een mijn wilden wij niet missen. Na ons omgekleed te hebben als echte mijnwerkers, reden ze ons naar de mijnwerkersmarkt. Deze 'markt' bestaat uit kleine winkeltjes die vol zijn gestouwd met spullen die mijnwerkers nodig hebben maar vooral met dynamiet, coca bladeren en een alcoholische drank van maar liefst 98%. En die drank moest uiteraard volgens traditie gedronken worden. Gelukkig is de traditie dat je het overgrote deel op de grond gooit, een goede wens uitspreekt aan "Pachamama" (Moeder Aarde) en vervolgens dat deel wat nog niet is verdampt, op te drinken. De bedoeling van de markt is om cadeaus te kopen voor de mijnwerkers. Flessen frisdrank, zakken vol coca bladeren en vooral veel dynamiet gingen mee naar boven naar de ingang van de mijn. Vol van de zenuwen en onze wangen bol van de coca bladeren, (Tsja, we moesten tenslotte naar een hoogte van ruim 4200m en dan wil je niet hoogteziek worden) liepen we de mijn in. Wat een ervaring! Door de nauwe gangen lopen, terwijl de lucht weinig zuurstof bevat en erg veel stof, dat is wel even wat anders. Na een half uur lopen kwamen we op een plek waar een mijnwerker zijn dynamiet aan het voorbereiden was. De beste man zat ergens hoog boven in een smalle gang en wij mochten even een kijkje nemen. Toen we iets te snel naar boven waren geklommen sloeg de paniek bij ons beiden even toe. Gebrek aan zuurstof, veel te veel stof en een smalle, warme, vochtige ruimte waar we op onze knieën op losse stenen kropen en waar we niet uit konden, liet ons even het zweet uitbreken. Gelukkig ging het al snel beter maar schrikken was dat wel. Terug in de hoofdgang zaten we te wachten op de mijnwerker die zijn dynamiet zou laten ontploffen. Na enige tijd kwam hij beneden en vrijwel direct daarna, tijd om te waarschuwen was er niet meer, volgden er 9 explosies boven onze hoofden. Dat was wel even heftig! Blij dat er niks instortte! Na een praatje gemaakt te hebben met de mijnwerker, die vol trots over zijn werk vertelde en erg openhartig was, en hem wat cadeaus te hebben gegeven, was het tijd om de mijn te verlaten.
We besloten om ook Potosí te verlaten en samen met Laura en Jesse door te reizen naar Sucre.
Behalve lekker door de stad lopen en in de avond feesten is er in de stad zelf niet veel te doen, en dat was precies wat we een paar dagen nodig hadden! Al valt feesten op grote hoogte zwaarder dan normaal... Of zal het de leeftijd zijn?
Na deze gezellige dagen was het helaas tijd om afscheid te nemen van Laura en Jesse. Wij moesten onze weg vervolgen naar Cusco en hun hadden nog wat meer tijd om te blijven hangen.
Per nachtbus vertrokken we naar de Boliviaanse hoofdstad La Paz. Wat een geluk hadden we deze keer met de bus; de stoelen konden volledig plat en het was alsof we in een bed lagen. Goed uitgerust kwamen we aan.
In La Paz konden we ons prima vermaken tussen de oude gebouwen en in de smalle straatjes vol gezellige restaurantjes, souvenirshops en natuurlijk de heksenmarkt. Op deze markt verkopen ze allemaal kruiden, beeldjes en gedroogde baby lama's die voor geluk moeten zorgen. De traditie is om een lamafoetus onder de eerste hoeksteen van je nieuw te bouwen huis te begraven. Dat is een offer aan Pachamama (Moeder Aarde) en zij zal dan je huis beschermen. Bij grotere gebouwen is een groter offer nodig en Pachamama zal het gebouw beschermen in ruil voor een mensenleven. Het verhaal gaat dat er soms dronkelappen begraven worden onder nieuwe gebouwen. Maar of dat waar is....? De mensen (met name de oudere dames) zijn met hun traditionele kleding een genot voor het oog. Zo kenmerkend en traditioneel zijn ze in de wereld niet snel te vinden. Ja, misschien in Volendam maar dan moet je er ook grof geld voor betalen ;-)
Net buiten La Paz ligt een klein natuurgebied wat ze de maanvallei noemen. Niet precies wetend wat we aan zouden treffen namen we het openbaar vervoer (oude Amerikaanse bussen die al een avontuur op zich zijn) naar deze vallei. Daar aangekomen bleek het een klein park te zijn maar werkelijk een lust voor het oog. De naam maanvallei was niet zomaar aan komen waaien, want door de zandstenen was het inderdaad net of je op de maan liep.
Even wisten we niet zo goed wat we moesten doen. We hadden nog een paar dagen om in Cusco te komen want dan gaan we de zo lang vooruit geplande Inca trail lopen. Zouden we in La Paz blijven of nog iets tussendoor doen? Omdat we erg graag naar het Titicacameer wilden gaan en we niet zo veel zin hadden om na Cusco weer terg te reizen hadden we besloten om toch eerst, weliswaar kort, naar het Titicacameer te gaan. En zo stonden we de volgende dag in Copacabana.
De busmaatschappij dropte ons bij een hotel voor 'special price' (na wat mismanagement bleek het later zelfs een uitstekende prijs: gratis) met werkelijk een fantastisch uitzicht. Vanuit onze kamer op 5 hoog, keken we uit over het Titicacameer.
Vanuit Copacabana gaan er vele boten richting Isla del Sol, een eiland in het Titicacameer, waar de Inca's geloofden dat de zon was geboren. Wij namen 1 van die boten en het bleek nog een behoorlijk lange tocht te zijn van 2 uur waarbij de terug weg ook nog eens erg ruig was door veel wind. Het eiland is een rustige plek met veel wandelroutes. Wij beperkten ons tot 1 omdat Linda niet helemaal top fit was (inmiddels is ze weer helemaal gezond!). Het tocht was prachtig en op het hoogste punt hadden we een fenomenaal uitzicht over het meer. Het meer is zo groot dat je niet eens de overkant kunt zien, waardoor het net een oceaan lijkt. Heel onwerkelijk op een hoogte van ruim 3500m. Na 2 uur gelopen te hebben was het tijd voor de terugreis.
Aansluitend namen we de bus naar Puno dat in Peru ligt. Veel tijd hadden we niet meer maar 1 dag Puno is precies genoeg om de meest bijzondere bezienswaardigheid te zien van het Titicacameer; de drijvende eilanden. Lang geleden is er een stam (de Uros) op de vlucht geslagen voor de ietwat gewelddadige Inca's en hadden besloten om op het water te gaan leven. En wel op eilanden die zij zelf creëerden. Van riet hebben ze eilanden gemaakt en deze hebben ze met stokken en touwen aan de bodem gebonden zodat ze niet weg drijven. Als ze willen kunnen ze de eilandjes verplaatsen. Op sommige eilanden wonen wel 20 mensen en ieder gezin heeft zijn eigen eiland. Daarnaast zijn er eilanden met een kerk, een school en zelfs een voetbalveld ontbreekt niet. Op zo'n eiland voelt het ook echt alsof je op water loopt. De bodem zakt wat in en het eiland golft lichtjes op de deining van het meer. De Uros gebruiken boten (ook weer van riet!) als taxi tussen de eilandjes. Ze hebben ook grote, rieten, traditionele boten en met zo'n boot zijn we een stukje gaan varen. Het is vrij zwaar om zo'n boot al roeiend in beweging te krijgen en Linda wilde maar wat graag ook roeien. Dat mocht! En zo kon de roeicursus van de sportavonden van afgelopen september meteen in praktijk gebracht worden.
Na deze bijzondere ervaring was het tijd om naar Cusco te vertrekken waar we nu zitten te wachten in een super-de-luxe hotel (kopje thee bij aankomst, hete douche waar veel water uitkomt, backpack werd voor ons gedragen, er is wc-papier!, er zijn handdoeken, het beddengoed ruikt fris; wat een weelde :-D), tot morgen de lang verwachte Inca trail begint naar Machu Picchu.
Echt wachten kan je het trouwens niet noemen want Cusco is een prachtige oude stad waar meer dan genoeg te doen is!