Eerste weken Brazilië

Ruim 3 maanden onderweg en al zoveel gezien. Met Réunion en de Verenigde Emiraten erbij opgeteld zijn we nu aangekomen in het 6de land. Van alle landen waar we zijn geweest hadden we, ondanks de al zo vaak geprezen magere voorbereiding, toch wel bepaalde verwachtingen. Vaak bleek het anders te zijn dan verwacht. Réunion leek ons een paradijselijk bounty-eiland; het is zo woest en ruig als dinosaurusgebied. Madagaskar zou toch een prachtig groen eiland moeten zijn met meer dieren dan waar ook ter wereld; het is kaal, dor en onderontwikkeld zonder dieren maar O zo prachtig. Tanzania zou het land worden van de safari's en avonturen; door de enorm hoge prijzen, ontoegankelijke en onaardige mensen die we tegen kwamen en geen echte klik met en liefde voor het land, een lichte tegenvaller. Zuid-Afrika, het land door de meesten zo geprezen, met veel diversiteit en toegankelijkheid; niets bleek minder waar. Iedere 100km een compleet andere natuur, vriendelijke toegankelijke mensen en een klimaat dat voor ons Hollanders heerlijk is. Dubai; wat kan je verwachten van een land waar niks te gek is? Zand hadden we verwacht en dat was er, verder konden we er van tevoren moeilijk een voorstelling van maken. De gebouwen die je daar ziet en alle belachelijke luxe die je daar aantreft, is onvoorstelbaar. Als je dacht dat de Eiffeltoren hoog was, dan durf je dat wat je daar ziet niet eens te dromen. Toen kwamen we aan in Brazilië. Wat hadden we daar verwacht? Uiteraard een compleet andere sfeer dan Afrika maar verder? Eehh...? Laten we het maar weer op de magere voorbereiding gooien. Wat we echter niet hadden gedacht is dat het, toen we eenmaal door het land aan het reizen waren, lijkt op onze verwachtingen die we in Madagaskar hadden! Man wat is dit land groen en bebost. Zo enorm groen; als je alle idioten die bij het spelletje Lingo keihard 'GROEN!!' roepen naast elkaar zet, maken ze nog een vette understatement. Brazilië is een land met elke avond muziek en feest op straat, Caipirinha's, graffiti, gekleurde huisjes, mensen met grote tatoeages en te kleine zwemkleding. En wat we een beetje over het hoofd hadden gezien, Brazilië is nogal groot...
Aangekomen in São Paulo, na die vreselijk lange vlucht waarvan jullie weten dat we het hadden overleefd anders was dat vorige verslag nooit verschenen, gingen we om 23 uur plaatselijke tijd eindelijk richting het hotel. Zoals al eerder is benoemd zijn wij geen mensen van de grote steden en waren we ook niet van plan om ons enigszins in de stad te verdiepen. We wilden bijkomen van het geweld van de laatste week en de lange reis. Na 1 nacht bleek dat we niet in ons hostel konden blijven, tenzij we beiden in een andere kamer (dorm room) zouden gaan slapen. Dit zagen we niet zitten en na wat wat onderhandelen konden we terecht in een ander hostel van dezelfde eigenaar en de rit daarheen zou vergoed worden. Het vervelende was alleen dat we moesten verplaatsen op de avond voor Linda haar verjaardag. Uiteindelijk bleek het een uitstekende deal. De eigenaar had inmiddels al door dat Linda om 00.00 jarig zou zijn en 23.59 riep hij iedereen van het hostel en gasten van de bar naar binnen om Linda eens te laten zien hoe Brazilianen dat vieren. Dat gaat met de gebruikelijk liedjes (ze zijn ook overal het zelfde), veel drank (vooral veel gratis drank op je verjaardag) en nog meer dansen! Verder gaf hij de volgende opdracht aan het personeel 'make sure she's completely wasted'. Ehm.. dat was aardig gelukt :-) Hoe kan je beter 30 worden dan op deze manier? Oké met al je lieve vrienden en familie natuurlijk, maar dit was een heel goede 2de.
Na nog even bijkomen, en dat hadden we nodig ook(!), was het tijd om verder te trekken. En als je dan niet van grote steden houdt, waar ga je dan heen? Naar Rio de Janeiro natuurlijk! Die mag natuurlijk niet ontbreken op onze reis. Echt ver (op de kaart) ligt het ook niet uit elkaar en we moesten toch verder trekken. De reis erheen duurde 5 uur en dat voor dat kleine stukje op de kaart. Dat deed ons beseffen hoe enorm groot Brazilië is, waardoor we het spreekwoordelijke lood in de schoenen kregen. Hoe gaan we al die dingen doen die we willen doen als we nu redelijk zuid zitten, het ene helemaal in het noorden ligt (surfspot Jericoacoara) en het andere in het zuidwesten (watervallen van Iguazu).
Veel tijd om hier mee te blijven zitten hadden we niet. Rio moest verkend worden. Het blijkt, door de ligging aan zee en doordat de stad verdeeld is over vele heuvels, een prachtige en relaxte stad. Binnen 10 minuten sta je vanaf de hectische stad op een rustig strand of, als je wilt en natuurlijk niet mag missen, op de Copacabana. Het 'bekendste' strand van de wereld. Vanuit de metro hoefden we ons alleen maar te laten leiden door de constante stroom mensen richting het strand en als snel komt de geur van zonnebrand, verbrand mensenvlees en alcohol je tegemoet. De drukte is vreselijk, de geur ondraaglijk, maar op dit strand moet je gestaan hebben. Na even rond te hebben gelopen en te hebben genoten van het kijken naar mensen die keer op keer niet verwachtten dat de zee zo sterk is en daardoor ongenadeloos hard door een golf op het strand werden geklapt was het tijd om weer terug te gaan. Ons restte nog 1 ding om te zien, en aangezien het nog geen carnaval is, was dat het Christus beeld. Om daar te komen moet je met een gammel treintje omhoog om vervolgens nog, tenzij je lui bent of op de hoogte bent van de verschrikkelijke hitte (want dan neem je de lift) een stukje omhoog lopen. Het beeld en het uitzicht zijn erg indrukwekkend, de warmte moordend en de vele mensen maken je na 5 minuten weer verlangen om terug te gaan. Al met al een mooie ervaring.
Ondertussen speelden we nog steeds met de gedachte hoe we nou verder moesten reizen. Het vele lezen over het lange reizen deed ons ook niet echt veel goeds en eigenlijk waren we op het punt dat we het allemaal wel best vonden. Nederland is toch ook leuk en was 3 maanden reizen niet lang genoeg? Uiteraard is terug gaan naar Nederland geen optie dus moesten we besluiten wat we zouden gaan doen. Vliegen was geen optie dus bleef er 1 ding over en dat was de bus. Een lange reis zodat we weer goed op weg zouden zijn ergens richting een plaats aan de kust: Porto Seguro.
Na 22 uur in de bus te hebben gezeten (je kan je haast niet voorstellen dat zoiets je goed zou kunnen doen), door meer bos en langs meer palmbomen dan we ooit hebben gezien (GROEN!!), stonden we in Porto Seguro en hadden we het gevoel van reizen weer terug. De keuze van dit plaatsje bleek een goede keuze. Wat 's middags bij het aankomen zo'n rustig stadje bleek te zijn, werd 's avonds levendige plaats met een enorme markt, muziek en gezellige mensen. De volgende dag leek het wel een droom; de stad sliep en het leek wel uitgestorven.
Inmiddels zijn we in Itacaré waar we eindelijk een paradijselijk wit strand met palmbomen hebben gevonden. Ook hier leeft het in de avond op met muziek, kraampjes en een goede sfeer. Gister, toen we net een drankje hadden besteld, begon er uit het niets een capoueira demonstratie. Dit is een kruising van vechtsport en dans omgetoverd tot ware kunst. Met een Caipirinha in de hand zaten we met open mond en samen geknepen billen van spanning te kijken naar bewegingen uit de vechtsport die je normaal alleen in films ziet en dat zonder elkaar te raken. Dit hadden we echt nog nooit gezien.
We vervolgen onze reis vol goede moet. De busreizen zijn lang maar de bussen zijn redelijk comfortabel. Vanuit de noordelijke plaats Fortaleza zullen we na het carnaval naar Foz de Iguazu vliegen.