Tanzania

Wat een verandering is het om vanuit Madagaskar in Tanzania te komen! Inmiddels zijn we alweer in onze laatste dagen hier beland en zitten we zwaar te relaxen op het eiland Zanzibar. Eindigen zoals we in Madagaskar zijn geëindigd: blauwe zee, wit strand, goed eten en geen stress.
Lekker bijkomen van de avonturen van de afgelopen twee weken!

Aangekomen in Tanzania, gevlogen via Nairobi Kenia, stonden we in het pikkedonker op het vliegveld van Dar es Salaam. Gelukkig hadden we van tevoren al een hotel uitgezocht en hadden we snel een taxi, die uiteraard te veel geld vroeg en die ons naar het hotel bracht waar we rustig konden bijkomen van het reizen. 1 minpunt: in Dar es Salaam is het erg moeilijk om aan drank te komen dus hadden we niet eens een heerlijk koud biertje in deze veel te warme en vochtige stad.
Na een nacht slapen en kort in de stad te hebben gelopen kwamen we er al snel achter dat we hier niks te zoeken hebben. De highlights van de stad: een stinkende vismarkt en een nationaal museum die verrekte weinig te bieden heeft. Verder veel flats, zeurende dwingende mensen (die we nog veeeeel vaker tegen zijn gekomen) en geen enkel mooi gebouw. Gelukkig hadden we een aardige taxichauffeur die ons hielp aan buskaartjes en konden we de volgende dag het binnenland in.
Na een dag lang in de regen te hebben gereden, in een bus die voor ons een soort limousine was en waar we zelfs drinken en koekjes kregen, stonden we in de stromende regen (met emmers tegelijk uit de lucht) in Moshi. Vol verwachting zochten we naar DE grootste berg van Afrika: De Mount Kilimanjaro. Helaas konden we net aan het gebouw aan de overkant van de straat zien vanwege de regen en de mist, dus moesten we nog even geduld hebben.
Moshi is een klein stadje aan de voet van de Kilimanjaro. Hier kan je echt goed zien dat de mensen in Tanzania in harmonie leven ongeacht het geloof. Naast de moskee staat een grote tempel en een paar honderd 100 meter verderop staat een kerk. Het is een vrij rustig stadje, wel veel verkeer, met vooral veel mensen die je van alles willen verkopen of je safari's aanbieden. Dit gaat niet altijd op een even vriendelijke manier waardoor onze kijk op de niet al de vriendelijke bevolking werd gevormd.
Omdat we niet van plan waren om de Kilimanjaro te beklimmen, (die zich volgens de locals al twee weken niet had laten zien door de wolken) maar toch wel graag de mooie natuur wilden zien, hadden we een fietstocht (ja ben je nou hollander of niet!) geboekt. Ze hadden ons al gewaarschuwd dat het een zware tocht zou zijn maar wij veel-fietsende-Nederlanders wilde daar natuurlijk niks van weten. Dat viel wel even tegen! Na enkele kilometers vlak, ging het al snel bergop om vervolgens niet meer te stoppen. Het asfalt hield op en al snel reden we op zanderige wegen. 20 kilometer lang met serieus stijle stukken (waar zelfs de gids, eigenlijk al vrij snel, en waar later linda, zonder gezichtverlies, ook van het zadel moest) kwamen we in een klein plaatsje Materuni op ruim 1500 meter hoogte met een prachtig uitzicht over het land. Na een korte adempauze moesten we verder lopen, want bij deze zware tocht hoorde nog een ontspannende koffietour en een flinke wandeling naar een prachtige waterval. Bij de koffietour lieten ze ons zien hoe het koffie maken in zijn werk gaat van plant tot koffie. Erg interessant en vooral leuk omdat ze ontzettend enthousiast waren en het op een heerlijk primitief Afrikaanse manier deden. We hadden daar de mogelijkheid om koffiebonen te kopen, maar dat hebben niet gedaan. Stomstomstom van ons! We hadden nog een klein voorraadje koffie en dachten later wel koffie in een winkel te kopen. Dat is dus onmogelijk... Tanzania exporteert ongeveer álle koffie die ze hebben en zelf drinken ze instant-koffie! Bah! Op de koffietour hadden we dus ons laatste degelijke bakkie pleur. Vervolgens moesten we een flinke wandeling maken over smalle paadjes en door een regenwoudachtige omgeving waarna we aankwamen bij een prachtige waterval. Ondanks dat het water ijskoud was zijn we toch gaan zwemmen wat echt adembenemend mooi was. Het water wat op je af komt en de vogels die rondvliegen door het water is echt onbeschrijflijk mooi. Na een matige lunch bij de lokale bevolking was het tijd om terug te gaan. 20 km bergaf jezelf in de diepte storten met de fiets op onverharde weg!! Linda vond het maar eng en Floris was weer helemaal in zijn element. Terug bij het hotel was de Kilimanjaro eindelijk zichtbaar! Om zich na een uur weer in de wolken te verstoppen en zich vervolgens niet meer te laten zien... Ach we hebben de foto en het was tijd om verder te gaan.
De volgende dag hadden we (hoe kan het ook anders; eindelijk weer zoals we gewend zijn) een verschrikkelijke bus naar Karatu. Dit plaatsje werd al omschreven als 'dusty little town' en daar was geen woord over gelogen. Het ligt erg dicht bij de NgoroNgoro krater wat ook de reden is dat we dit plaatsje uit hadden gekozen.
Na een dag zoeken en rondvragen hadden we iemand gevonden voor de safari. En de volgende dag zouden we dan ook echt gaan! Spannend!!
Op het moment dat we wakker werden regende het. We keken elkaar aan, het zal toch niet hè... Even snel ontbijten en naar buiten. Toen konden we wel huilen: we konden niet eens de overkant van de straat zien! De rit naar de krater was saai, we zagen alleen maar mist aan beide kanten van de weg en het was koud. Boven op de krater leek alles beter te worden. De mist trok weg en kleine blauwe stukjes waren zichtbaar tussen de wolken door. Eenmaal in de krater kwam alles goed, de mist was helemaal weg, geen regen en veel zonneschijn! Vanaf het moment dat we beneden kwamen zagen we ontzettend veel dieren. Het was echt onwerkelijk. Gazellen die langs de auto rennen, zebra's, overal gnoes, buffels die over het land trekken in grote groepen, struisvogels die rustig de weg oversteken. Teveel om te bevatten als je 10 min op safari bent. Al snel zagen we 2 leeuwen liggen die zich opmerkelijk weinig aantrokken van hun omgeving. Binnen korte tijd zaten we op 2 van de big 5. Dat is veelbelovend! Terwijl het weer steeds beter en warmer werd reden we door deze overweldigende krater met, waar je ook heen kijkt een stijle rand bergen, en overal dieren. Onze gids was niet de meest spraakzame maar hij wist wel veel dieren snel te spotten. Zo wees hij binnen een grote groep buffels de zwarte neushoorn aan, om deze in de krater te zien moet je veel geluk hebben. 3 van de 5. Op een gegeven moment werd er druk gecommuniceerd via de telefoon en liep de spanning een beetje op zonder dat we wisten wat er gebeurde. Tot we ineens in een grote groep leeuwen reden, toen wisten we waar het over ging. Mannetje leeuw lag als een echte koning midden op de weg terwijl er 4 vrouwtjes en 13 welpen rond de auto's liepen op zoek naar schaduw. Die vonden ze onder en aan de zijkanten van de auto's en naast onze auto besloot moeder leeuw haar welpen te voeren. Echter was ze er niet erg van gediend dat we er foto's van namen. Na wat gegrom en verschillende keren haar tanden te hebben laten zien was ze het zat en sprong ze met een flinke brul op en schrokken wij zo dat we achterover in de auto vielen. Oké we zijn dus echt in het wild.
Na dit fantastische spektakel zagen we eindelijk een olifant (4 van 5). Helaas zagen we er maar een paar en waren deze allemaal alleen. Ergens hadden we gehoopt een groep te gaan zien maar die zijn er niet in de NgoroNgoro. Dat maakte deze dag er ook absoluut niet minder om. Terug bij de uitgang en vele dieren later stonden daar ineens 2 olifanten langs de weg. Fantastisch om deze ontzettend grote dieren nog even van dichtbij te mogen zien. Op de weg terug zagen we wat we in de ochtend hadden gemist, een fantastisch uitzicht over de krater, hier en daar apen langs de weg en prachtige natuur. Wat een fantastische en onvergetelijke dag was dit!
Gezien wij strandmensen zijn en we al veel te lang in het binnenland hadden vertoefd was het tijd om vol gas naar Tanga te gaan. Vergane glorie aan de kust. Een rustige plaats waar de mensen, in tegenstelling tot de meeste plaatsen, je met rust laten en je graag helpen als je dat vraagt. In Tanga zijn maar weinig stranden dus echt lang moesten we hier niet blijven.
Op naar Pangani. Een slaperig plaatsje waar de Pangani rivier in de zee uitmondt. Prachtige stranden en nauwelijks toeristen. Waar vind je nou een plaats met mooie (bijna witte) stranden en een blauwe zee zonder toeristen. Sterker nog... Toen wij aan het zwemmen waren was er helemaal niemand te bekennen op het strand of in de zee. Het was de ideale plek om te relaxen en lekker eens je eigen ding te doen zonder dat iemand je lastig valt.
De enige andere toeristen die we tegenkwamen waren een Zwitsers stel die al 2 jaar op de fiets door Azië en Afrika aan het trekken waren. Zij voelde er wel wat voor om een boot met ons te delen naar Zanzibar. Iets wat we eigenlijk al een beetje uit ons hoofd hadden gezet. Op een 'fantastische' houten boot die ons erg deed denken aan een vluchtelingen boot met een 'super snelle, 15pk motor zaten we 4 uur te schommelen. Het was een hele ervaring maar... NOOIT MEER!
Als je eenmaal Zanzibar in het vizier krijgt vergeet je de tocht al snel. De witte stranden en azuur blauwe zee hebben iets onwerkelijks. Na wat zoekwerk naar een hotel werd het tijd om onze Zwitserse medereizigers gedag te zeggen. Enkele uren in verschillende taxi's en bussen later stonden we voor ons hotel waar we nu nog steeds zitten. Een fantastisch low budget hotel vol gezellige jongeren die ons een echt vakantie gevoel laten voelen. Gister hebben we kunnen surfen en nu is het verder relaxen en wachten tot donderdag. Dan gaan we naar Zuid-Afrika waar we enorm naar uitkijken!