Krokodil eten op de laatste dag in Madagaskar

Vandaag is onze laatste dag in Madagaskar en morgen vliegen we naar Tanzania. Wat hebben we veel meegemaakt zeg! Van uren lang in de taxi brousse tot relaxen op een prachtig strand. Van het verlangen naar thuis tot nooit meer iets anders willen. Van het eten van casual aardappelen met wortels tot het eten van krokodil!
De vorige keer dat we het verslag hadden geschreven waren we aan de westkust van Madagaskar. Om precies te zijn in Manakara. Het was niet precies het strand dat we in gedachten hadden. Ondanks dat er veel wind stond, precies dát wat we wensten, was de zee erg ruig. De eigenaar van het hotel vertelde ons dat surfen levensgevaarlijk zou zijn en dat er de week daarvoor een Franse toerist was overleden tijdens het zwemmen. Niet echt de verhalen waar we op gehoopt hadden. Na een dag zoeken vonden we toch een plekje dat we er veilig genoeg uit vonden zien om te kunnen surfen; een uitmonding van de rivier in de zee achter een pier zonder al te veel stroming. De volgende dag stond er voldoende wind dus zijn we met onze surfspullen naar het plekje gegaan. We denken dat de mensen daar nog nooit eerder kitesurfers hebben gezien, want binnen no time was het hele dorp uitgelopen en stonden er meer dan 100 verbaasde mensen op het strand te kijken en te juichen en te klappen en renden de kinderen op het strand in onze vaarrichting mee. Echt een geweldige ervaring!
Helaas was het daar bij deze ene dag gebleven, want de wind werd minder en we wilden natuurlijk weer verder op ontdekkingsreis.
We hadden gelezen dat de trein vanuit Manakara naar Fianarantsoa de ideale manier was om de prachtige omgeving te zien en om eens de taxi brousse te vermijden. Maar alsof de slechte ervaringen van de eerste week nog niet voldoende straf waren geweest bleek deze treinreis de crème de la crème, het allergrootste dieptepunt, de hel van Madagaskar. De treinreis zou normaal gesproken tussen de 10 en 12 uur duren en rond 7.30 uur reed de trein weg. Dat hij niet zo snel zou gaan als een normale trein hadden we wel verwacht, dus dat was prima. Het eerste deel was prachtig. De trein rijdt recht door het regenwoud heen en af en toe zijn er kleine plaatsjes waar de trein stopt en mensen naar de trein rennen met allerlei etenswaren, handwerkjes, kruiden, maar bovenal veel bananen. Maar na een uur of 10 in de trein te hebben gezeten hadden we al een klein vermoeden dat we er nog lang niet waren. Uiteraard kan je nergens zien waar je bent dus moet je afgaan op je gevoel. Ons gevoel bleek juist... Na ruim 12 uur viel de schemering en leek het er nog steeds verre van dat we er bijna zouden zijn. Hier hadden we niet op gerekend en we hadden dus ook geen eten mee. Omdat we toch wat moesten eten kochten we wat van wat de lokale bevolking, wat buiten op grote schalen werd aangeboden. Een slecht idee bleek later... De nacht viel en de trein stond meer stil dan dat hij reed. Op het dieptepunt leek het wel een bekend dansje wat de trein deed; doe een stapje naar voren.. en een stapje terug... We reden een meter naar voren en weer een meter naar achter.. De trein piepte en kraakte spookachtig over het spoor heen. Verschrikkelijk. Af en toe viel tot overmaat van ramp alles uit en zatten we in een aardedonkere trein midden in het regenwoud. De temperatuur daalde en wij hadden het vreselijk koud. De meeste mensen leken er niet eens van op te kijken en de maaltijden en dekentjes werden uit de tassen gehaald. Wij moesten het doen met een dun jasje en een handdoek als deken. Langzaam kwam de zon weer op en wij waren totaal gebroken. Het leek wel een marteling. Eindelijk kwam de eindbestemming in zicht en om 6.30 uur reden we de stad Fianarantsoa binnen. 23 uur in een oude trein maakt je verlangen zelfs groot naar de slechte taxi brousse die er in Madagaskar rondrijd! Totaal kapot kwamen we een hotel binnenlopen waar we erachter kwamen dat het voedsel wat we hadden genuttigd niet goed was en 3 dagen lang zijn we niet meer uit het hotel geweest. Doodziek waren we.
Drie dagen ziek zonder reizen en ontdekkingen deden ons stilstaan bij wat we tot nu toe hadden beleefd. Het deed ons beseffen dat we toch echt wel avontuurlijke dingen hadden meegemaakt en dat, ondanks dat het reizen moeilijk is, Madagaskar echt een prachtig land is. Nu moesten we toch echt wel het ergste mee hebben gehad en zou het alleen maar beter worden? We durfden het niet hardop uit te spreken. Gelukkig bleek dit wel het geval.
Nadat we weer beter waren hebben we in rust een taxi brousse uit gekozen en dit bleek een goede keuze. Een knappe, voor Madagaskar, nieuwe bus nam ons mee naar Toliara. Een rit van ongeveer 10 uur door, van wat wij hebben gezien, het mooiste landschap van Madagaskar. De rit vloog voorbij en eindelijk verliep alles eens op rolletjes!
Vanuit Toliara zijn we met de boot naar Anakao gegaan. Anakao in een klein vissersdorp op een uur varen van Toliara. Door de slechte wegen zou het over land ruim 4 uur duren, vandaar dat we ditmaal de boot namen. Daar aangekomen waanden we ons op een tropisch eiland. Daar was dan eindelijk dat witte zand, de helder blauwe zee, het leven aan het strand. Ons hotel was een absoluut paradijs! Oké Er was dan weer geen stroom en geen stromend water maar we keken uit over zee in onze eigen bungalow, we zatten praktisch aan de zee! Wat heb je dan nog meer nodig?? Wind! En ook dat was er!!
Tijdens een van onze wandelingen over het strand werden we aangesproken door een visser; Pierre. Omdat iedereen wat aan ons wil verdienen waren we wat terughoudend. Pierre wilde graag dat we bij hem verse vis kwamen eten. Ook bood hij ons cigale de mer aan. Cigale de mer!? Van iemand die wij hadden gesproken hadden we gehoord dat we dat echt niet mochten missen dus de terughoudendheid was eraf! Heb je cigale de mer dan?? Pierre vroeg ons om even te wachten, riep zijn zoon, pakte zijn boot en snelde het water in. Met grote ogen keken we naar wat er gebeurde. Pierre stuurde zijn zoon de zee in en die dook een mand op. Ze snelden terug naar de kant en daar was onze cigale de mer, vers uit de zee. Hier konden we natuurlijk geen nee tegen zeggen. Bij Pierre zijn 'restaurant' (1 tafel en 2 banken onder een rieten dakje, keurig gedekt voor de gelegenheid) kwamen de vreemde beesten weer tevoorschijn en werden ze voor onze ogen bereid. Heerlijk was het! En de familie, met tenminste 6 kinderen en oma, was zo ontzettend lief!
De dag daarna zijn we met ze meegegaan naar een klein onbewoond eiland. 3 kinderen en Pierre en zijn vrouw gingen mee op een klein zeilbootje. Onderweg nog even langs wat vissers om verse vis te halen wat onze lunch zou worden en zo hadden wij een prachtige dag op een onbewoond eiland met wit zand, een blauwe zee en een voortreffelijke lunch. Helaas liet de wind het een beetje afweten terwijl Pierre die wel aan ons had beloofd....
Omdat het land rond Anakao meer te bieden heeft dan wit zand, blauwe zee en wind wilden we toch ook nog wat zien van de omgeving. Vanuit het hotel hadden we een 4x4 geregeld met 2 andere Franse toeristen en zijn we maar het (niet uit te spreken) Tsimanampetsotse nationaal park gegaan. Een enorm groot blauw zoutmeer (helaas mag er vanwege bijgeloof niet gezwommen of gevaren en dus niet gesurfd worden..) met spiny forest. Daar hebben we dan eindelijk de baobab bomen gezien. Wat een ontzettend indrukwekkende bomen zijn dat! Ze worden niet voor niets upsidedown trees genoemd want het is net of ze echt verkeerd om staan. Dit komt doordat ze geen bladeren hebben en de takken eruit zien als de wortels. De oudste baobab was 3000 jaar oud! Verder had het park voor de korte tijd dat we er waren relatief weinig te bieden maar indrukwekkend was het wel!
Op de laatste dag in Anakao stond er nog een mooie wind om lekker te surfen. Linda had niet zoveel zin maar had op haar beurt een onvergetelijke dag... Terwijl Floris opging in het kitesurfen spotte Linda vanuit haar chille ligstoel ineens aan de horizon wat grote staarten en dit bleken walvissen! Geheel ongebruikelijk voor de tijd van het jaar.
Terug met de boot naar Toliara ging de eigenaar van het hotel ook met ons mee. Een jonge vriendelijke Italiaanse jongen die, zonder dat we hem al te veel hadden gesproken, ons meenam naar een goed hotel en ons ook nog mee nam naar een goed restaurant met vrienden van hem. Daarnaast deed hij enorm zijn best om vervoer naar de hoofdstad voor ons te regelen. De volgende dag om 5 uur werden we bruut uit onze slaap gerukt omdat er een auto klaar stond. Snel alles pakken en naar de auto. Op dat moment scheurde de auto weg. Hij had wat mot gekregen met onze Italiaanse vriend en weg was hij... En hij kwam ook niet meer terug. Gelukkig liet hij het er niet bij zitten en hoewel hij zelf weg moest regelde 'een mannetje' van hem een andere auto. Enige uren laten zaten we in een grote 4x4 richting de hoofdstad en was het verhaal van een taxi brousse voor ons verleden tijd. In 1.5 dag zaten we in Antanarivo en restte ons alleen een rit in een normale taxi om bij ons hotel dicht bij het vliegveld te komen.
Omdat we onze laatste dag in de prachtige land niet verloren wilde laten gaan aan luieren (wat ons tijdens het typen van dit verslag wel voortreffelijk afgaat) zijn we nog iets speciaals gaan doen. Op een steenworp afstand van ons hotel ligt de Croc Farm. De taxi chauffeur dacht dat we pas aangekomen waren en dat we wel even voor een bizar bedrag te strikken waren, ha! echt niet! Wij zijn al gehard :-D
Partij van de dieren aanhangers; bedankt voor het lezen maar jullie kunnen nu beter weer overgaan tot de orde van de dag... Deze Croc Farm is er speciaal voor het fokken van krokodillen om van hun huid mooie tasjes, riemen en wat dan al niet meer te maken. En om hun vlees te eten. Na een kleine maar mooie wandeling in dit niet al te grote dierentuin achtige gebeuren kwamen we aan bij het restaurant. We konden het niet laten om krokodil te gaan eten. Met de nog levende (grommende en geef ze eens ongelijk) krokodillen op de achtergrond kregen wij een spies met krokodil. Volgens Linda misschien wel het lekkerste stukje vlees wat ze ooit heeft gehad. Een kruising tussen kip en vis. Het eten ervan voelde wat bizar en was toch wel het meest vreemde wat we tot nu toe hebben gegeten.
Ondertussen zitten we te relaxen in de tuin van het hotel waar een schildpad om ons heen hobbelt en de kameleons in de boom zitten. Het leven is prachtig en bizar en het moment dat we naar huis verlangden ligt ver achter ons. Morgen Tanzania. Opnieuw de uitdagingen aangaan die we hier ook hebben overwonnen. Het geeft ons de nodige spanningen en kriebels maar het ergste zullen we wel hebben gehad. Toch?