Eindelijk onderweg

Na er lang over gedroomd te hebben was het afgelopen maandag dan eindelijk zo ver!
Rond 13uur werden we opgehaald door Jelmer en Julia en begonnen de zenuwen behoorlijk toe te slaan. Hebben we alles wel mee? Wat zal er nu gaan gebeuren? WAAR GAAN WE HEEN???
Jelmer bracht ons naar station Krommenie waar de reis zou gaan beginnen. Op het station stonden Sjors, Ria en Inge te wachten en zij gingen meer naar Amsterdam om ons uit te zwaaien als we weg zouden rijden in de Thalys.
Na afscheid genomen te hebben van Jelmer en Julia reden we naar Amsterdam waar we eerst nog even gezellig wat gingen drinken in café balkon. Als verrassing kwam daar ook ineens Gert-jan aangelopen. Alle pappa's en mamma's aanwezig dus op naar de Thalys.
De Thalys is gelukkig niet van de NS dus na wat ongeduldig wachten kwam hij er eindelijk(netjes op tijd) aan. Eerst nog even wat emotioneel afscheid nemen van onze ouders en daar gingen we met al onze tassen richting Parijs. De rit daarheen was snel en comfortabel en voor we het wisten stonden we op gare du nord. Wat nu? Zoeken naar een trein die ons naar Charles de Gaulle kon brengen. Dat was zo gebeurd en voor we het wisten zaten we in de volgende, minder comfortabele, trein en stonden we ruim op tijd op het vliegveld. Bagage inchecken, eten en hop het vliegtuig in.
De vliegtuig was boven verwachting goed verzorgd. We kregen direct een redelijk eetbare warme maaltijd en de volgende ochtend een lekker ontbijtje. Helaas blijft er toch altijd weinig beenruimte en blijft slapen (ondanks een tabletje die Floris had ingenomen) een drama dus gebroken kwamen we, na bijna een etmaal vliegen, aan op Réunion.
De temperatuur en zon maakte al snel veel goed. Eerst maar eens een korte broek aan(omkleden midden op straat voor het vliegveld moet kunnen toch?). Vervolgens weer op zoek naar een bus die ons slechts een klein stukje verder zou brengen. Het eiland is niet groot maar we moeten toch naar de andere kant van het eiland. De bus die we daarna hadden bracht ons al een stuk verder. Het comfort was niet wat je van Frankrijk verwacht maar we hoorde later dan ook dat het de meest schrale bus was die je kon nemen. Ach een beetje mengen onder de locals kan geen kwaad.
Na een lange reis van in totaal 26 uur (waarvan 4 uur in de bus op Réunion en 20 minuten lopen steil bergop met al onze spullen) kwamen we eindelijk in ons appartement aan. Nouja, appartement.. Het is dus een kamer bij iemand in huis waar we mogen slapen. We werden enorm gastvrij ontvangen en kregen direct een biertje (waar we zo verschrikkelijk naar verlangde) de huisvrouw (Virginie) wees ons direct op allemaal goede adressen om te eten en was ook zo vriendelijk om ons daar heen te rijden. Achteraf bleek het 5 minuten lopen maar lief was het wel.
Goed gegeten, paar biertjes er in en op naar een goede nachtrust. Dat hadden we dus gehoopt... Het bed bleek 1 grote kuil en de hele nacht rolden we (in de negatieve zin van het woord) over elkaar heen.
De eerste dag zijn we maar wat rond gaan lopen en het eiland is, voor zover lopend te bereiken, alles behalve dat bounty eiland wat je zou verwachten.. Het is druk, hectisch en nog eens druk. Al is iedereen wel super vriendelijk.
In de avond kwam de huisvrouw naar ons toe met de vraag of we de auto van de buurman willen huren? JA!!!
Vandaag dus het binnenland ingegaan wat toch wel erg mooi en ruig is. Eerst over de weg met 400 bochten(zoek maar op) uiteindelijk in een rustig plaatsje (Cilaos) tussen de hoge bergen en vulkaan. Daarna nog even naar de kust gereden waar grote lava brokken liggen en de branding heel heftig is. Dag wit parel strand....
Morgen maar eens verder kijken op het eiland en zaterdag naar madagaskar, eigenlijk kunnen we niet wachten. Begrijp ons niet verkeerd maar daar begint het toch wel echt voor ons. Dit was een leuk extraatje.

Tot de volgende keer!

Linda en Floris