Dwars door Brazilië

6 uur zaten we in een bus waarna we ons beseften dat we miljonair zijn. Het had ook 1 minuut kunnen duren maar wij kwamen er na 6 uur achter. Het is een heerlijk gevoel om bij een pin automaat te staan en er gewoon even 200.000 uit te trekken. Helaas kost een bakje koffie dan ook weer 10.000. Wat de naam van deze munt eenheid is weten we eigenlijk niet, echt belangrijk is dat ook niet. We zijn in Paraguay en dat slechts voor 1 dag.

Na het vorige verslag zaten we halverwege Brazilië in Itacaré. We hebben onze reis vervolgd naar Salvador. Een redelijk grote stad aan de kust. In Salvador zelf was er voor ons niet heel veel te doen, maar de reden dat we daar waren is een project dat een kleine 2 uur rijden verderop ligt.
Na ons wat ingelezen te hebben kwamen we erachter dat in Bahia, de provincie waarin Salvador ligt, ongeveer alle soorten zeeschildpadden leven die er op onze planeet leven. En aangezien dit voor ons Nederlanders niet alledaags is wilden we deze diertjes natuurlijk wel graag zien. Uuhh... Diertjes?
Na een kleine 2 uur in een veel te hete bus op een veel te hobbelige weg, kwamen we aan in Praia do Forte. De thuishaven van het project Tamar die zich inzet voor de zeeschildpadden. De medewerkers van Tamar graven de zeeschildpadeieren op, om ze te redden van roofdieren en mensen. Als de eieren uitkomen brengen ze de baby-zeeschildpadden terug naar zee. Zo slagen ze er nu al 30 jaar in, om de populatie van zeeschildpadden omhoog te brengen.
Eenmaal binnen kwamen we er al snel achter dat het hier niet om diertjes gaat! Wat een joekels die beesten! Alsof ze vliegen, zwemmen ze door de grote bassins heen. Een supergave dag gehad tussen deze joekels van dieren!
Na Salvador was het tijd om richting ons uiteindelijke doel in het noorden te trekken: Jericoacoara! Na 22 uur in de bus naar Fortaleza, 7 uur wachten op het busstation (omdat we op 10 minuten onze aansluiting haden gemist grrrr...), opnieuw 6 uur in een bus naar Jijoca en nog een keer overstappen en een uur in een open '4x4' bus kwamen we aan in Jericoacoara. Een open 4x4 bus? Dat is een bus die net iets hoger op zijn wielen staat, heeft geen ramen, houten planken om op te zitten en een vreselijk stugge vering. Die is nodig, omdat er geen normale wegen naar Jericoacoara gaan, enkel zandwegen. En daar ga je absoluut niet doorheen komen met een normale auto, laat staan een normale bus.
Jericoacoara ligt afgesloten van de bewoonde wereld omringd door heel veel zand. Na Zuid-Afrika is dit 1 van de beste plaatsen om te kitesurfen! En we moeten zeggen... Dat klopt ook wel! De wind is hier weliswaar niet zo krachtig, maar hij waait dagelijks goed door en het grootste pluspunt: het water is warm! Geen wetsuit nodig dus, gewoon je zwembroek aan en knallen maar!
Overdag is Jericoacoara niet veel meer dan een zanderig plaatsje met een mooi strand. Omdat iedereen aan het surfen of zonnen is, zie je dan ook weinig mensen. Tegen zonsondergang stopt iedereen met surfen en zonnen om vervolgens richting 'sunset dune' te vertrekken. Vanaf daar kijkt iedereen, onder het vermaak van sandboarders en andere mensen die op verschillende (hilarische) manieren het duin afdonderen, naar de zonsondergang. Na de ondergang is er Capoeira op het strand en daarna trekt iedereen de straten van Jeri in, waar de bbq's en dranktentjes de grond uitschieten en waar alle terrassen veranderen in poppodiums. De sfeer is fantastisch en ontspannen. In het hostel waar we sliepen hebben we geweldige mensen ontmoet die het verblijf nog aangenamer maakten.
Zo ontmoetten we daar ook nog een andere kitesurfer uit Zwitserland; Christophe en zijn zus Melanie en (de volgende persoon zal nog onder speciale vermelding terug komen in dit verslag) de nieuwe windsmurf kampioen in spe; Gruus!
Samen met Christophe hebben we een downwinder gemaakt.
Even voor de niet-surfers; met een downwinder laat je je een aantal kilometers, in dit geval ongeveer 15 km, upwind brengen om vervolgens met de wind mee langs de kust te surfen.
We huurden een buggy en hebben ons met alle kitespullen laten afzetten. De tocht terug was erg spectaculair. De kust vanaf het water zien is een kans die je niet vaak krijgt. Na eerst vooral veel zand te hebben gezien, kwamen we bij de rotsen aan. Huizenhoge kliffen kwamen de zee uit en terwijl de zon langzaam onder ging werd het steeds mooier. Net voor het donker kwamen we terug in Jeri. Moe en voldaan! De tocht had toch zo'n 4 uur in beslag genomen.
Na 10 dagen gesurfd te hebben in Jeri, wat weer eens als een vakantie in een vakantie voelde, werd het tijd om naar Fortaleza te gaan want de carnaval stond voor de deur!
De eerste dag carnaval hadden we aan ons voorbij laten gaan. De tocht naar Fortaleza was toch weer wat langer dan gedacht en met 5 dagen carnaval kan je er ook wel 1 missen. De volgende dag was het tijd voor de eerste carnaval ervaring. Helaas viel deze wat tegen. Niks samba maar gewoon een stel hippe hiphoppers op het podium. Niks verkleden, gewoon 'normale' dronken mensen voor een groot podium. Zo kennen wij de feestjes in Nederland ook wel!
De volgende dag werd de vorige avond meer dan goed gemaakt! We kwamen terecht bij een parade en de meeste mensen (op 2 Nederlanders na, wij kennen ze niet) waren verkleed. De parade was fantastisch om te zien. Het was weliswaar niet zo'n parade die je op tv ziet die zich in Rio afspeelt, maar de ervaring was er niet minder om. Urenlang werd de straat gevuld met vrouwen en mannen in de mooiste jurken (ja, ook veel mannen in jurken!), andere prachtige en vooral kleurrijke kostuums en gezellige muziek. Van tevoren waren we gewaarschuwd voor de enorme criminaliteit en werd ons echt aangeraden om niks mee te nemen; we hebben helaas dus geen foto's.
Na deze prachtige avond werden we de volgende ochtend door de eigenaren van het hostel meegenomen naar een feest in het park. Daar sta je dan, 10 uur in de ochtend, midden in een park met joelende kinderen, ondergespoten door sneeuw spuitbussen, dansend op de samba en een bier in je hand. Oja, het was ook nog eens 30 graden! Jaloers? Terecht! In de middag stond er een ander feest op het programma. Dicht bij het hostel was er een straatfeest. Melanie, de zus van kitesurfmaatje Christophe, bleek ook in Fortaleza te zijn. Dus we spraken af met Melanie en verzamelden een gezellige groep backpackers uit het hostel en gingen naar het straatfeest! De muziek was super, de biertjes vloeiden rijkelijk en de mensen vonden het maar prachtig dat wij daar als buitenlandse toeristen (gringo's) aanwezig waren. Het was makkelijk voor de locals om ons als gringo's eruit te pikken, we waren de enigen met blauwe ogen! Toen het feest was afgelopen gingen we met alle anderen in een grote groep, onder leiding van wat drummers, door naar het volgende feest. Midden op een brede, grote straat stond een podium waar de muziek nog swingender was en waar het nog gezelliger werd! Het feesten ging tot laat in de avond door.
Carnaval was echt geweldig!!!

Even terug in de tijd. Zoals de meesten van jullie weten, lopen wij al deze maanden al rond met een extra tas surfspullen. Velen van jullie hebben ons gek genoemd, maar het was meer dan de moeite waard om hem mee te nemen (al was het soms inderdaad een blok aan ons been). We waren al van plan om de spullen na Brazilië terug te sturen of te verkopen. Terugsturen bleek echter zo vreselijk duur en verkopen was toch ook lastiger dan we dachten... In het hostel in Jeri hadden we het hierover en toen bood Gruus ons aan om de tas mee naar Nederland te nemen. Inmiddels zijn wij de binnenlanden in getrokken als ECHTE backpackers en heeft Gruus onze zware (25 kg!!) surftas mee naar Nederland genomen. Wij zijn hem hier echt super dankbaar voor!!! Bij deze dan ook wat ongevraagde reclame; heb je een keer een webhost nodig? Kijk eens op BYTE.nl!!!

Nu dus de wereld door als echte backpackers. Vanaf Fortaleza zijn we met het vliegtuig naar Foz do Iguazu gegaan, waar zich de wereldberoemde Iguazu-watervallen bevinden.
Voorafgaand aan de reis hadden we beiden een lijstje gemaakt met dingen die echt wilden zien, deze watervallen stonden heel hoog op beide lijstjes!
Omdat we in de nacht erg laat aan waren gekomen in Foz do Iguazu, hadden we niet veel zin om de volgende dag moe de watervallen te gaan bezoeken. We hadden te horen gekregen dat het Vogelpark wel iets leuks zou zijn. En gelijk hadden ze! Grote kooien met de meest uiteenlopende, gekleurde vogels en zelfs kooien waar je in rond kon lopen terwijl de toekans en papegaaien je om je oren vlogen en de loopvogels voor je voeten liepen.
De volgende dag wilden we dan naar de Iguazu watervallen gaan, maar na wat uitzoekwerk bleek de zondag de slechtste dag te zijn om heen te gaan ivm megadrukte. Nog maar een dagje wachten dus.
Om toch weer wat leuks te doen zijn we naar een Boeddha tempel gegaan. Een niet al te grote tempel op de top van een heuvel met heel veel (voor ons) vreemde beelden. De plek was niet heel bijzonder, maar wel bijzonder rustig met een mooi uitzicht. Vervolgens zijn we naar de Itaipu dam gegaan. Deze op-één-na grootste dam ter wereld, deze staat in de omgeving aangegeven als een 'must see'. Op de foto's ziet het er behoorlijk indrukwekkend uit voornamelijk door het vele water wat uit de sluizen komt. Bij de dam aangekomen zagen we inderdaad een enorme dam, maar enorme hoeveelheden water uit een sluis? Not! De sluizen blijken maar enkele dagen per jaar open te staan.. Veel meer dan cement was er dus niet te zien, maar indrukwekkend groot is hij wel. We vonden de Caipibara's (soort uit de kluiten gewassen knaagdieren) die langs de weg naar de dam liepen, eigenlijk het leukst aan ons uitstapje.
De dag daarna gingen we naar de watervallen! Na lang twijfelen of we nou mee zouden gaan met een toer of het zelf te regelen, hadden we besloten om toch de toer te boeken. Om 9 uur 's ochtends werden we opgehaald waarna we eerst de Argentijnse grens over moesten. De Iguazu-watervallen kun je namelijk van 2 kanten bekijken. Aan de Braziliaanse kant heb je beter overzicht op de watervallen en aan de Argentijnse kant loop je er onderlangs of bovenlangs en is het een grotere belevenis. Wij wilden dus naar Argentinië! Aangekomen in het park vertelde de gids dat het park uit 3 delen bestaat: Lower trail, Upper trail en de trein naar Devils Throat. We zouden eindigen met de Devils Throat. Uhmmm.. Sorry? Ons was juist vertelt daar te beginnen ivm de lange wachttijden. Hadden we dan toch de verkeerde keuze gemaakt om een toer te boeken? Hij verzekerde ons van niet, hij deed het tenslotte al 15 jaar.
Op de Lower trail kregen we al snel de eerste watervallen in zicht. Deze waren al behoorlijk indrukwekkend. Na 5 minuten kwamen we bij de grotere watervallen. Wat we daar zagen konden we niet bevatten. De watervallen zijn zo hoog, zo groot en zo krachtig. Het was allemaal zo onwerkelijk dat we er stil van waren. Dit hadden we nog nooit gezien. Na nog een stukje lopen konden we alle watervallen zien. Waar we zojuist zo stil van waren, bleek nog 2 keer zo groot te zijn!
Op de Upper trail zagen we de rivieren die zich over de rand heen stortten. Ook weer zeer indrukwekkend en zover we konden kijken waren overal watervallen te zien.
Hierna gingen we door naar de Devils Throat. Dit moet het knalstuk zijn van de watervallen. Na wat we hadden gezien konden we niet geloven dat er nog meer zou komen wat misschien wel nog mooier zou zijn. Om bij de Devils Throat te komen, moet je eerst met een trein om alle andere watervallen heen. We waren al een paar keer langs het treinstation gelopen die dag en het was steeds megadruk. En nu, laat op de dag was er zo goed als niemand! Wat fijn zo'n gids die al 15 jaar de toers doet. Hadden we toch de juiste keus gemaakt! De trein zelf is niet boeiend want er valt niks te zien, behalve dan wat coatis (soort wasbeertjes met een lange neus) die langs de rails naar voedsel aan het zoeken zijn. Vanaf het eind station moesten we 15 min lopen over bruggen over alle rivieren die naar de watervallen toe leiden. Aan het einde van alle bruggen was een spiegelglad groot meer te zien. Nergens was een waterval te bekennen, maar wel te horen...! Naarmate we dichter bij kwamen werd steeds duidelijker zichtbaar dat er een gat in het meer zit. Door dit gat stroomt met een ongekende kracht een buitengewone hoeveelheid water waardoor in een U vorm een enorme waterval word gevormd. Beneden kon je niks anders zien dan waternevel. Opnieuw waren we er stil van. En dan te bedenken dat er 100-den jaren geleden misschien wel indianen in hun uit een boomstam gemaakte kajak over het meer aan kwamen en zo de waterval...
Goed de afloop kan je zelf wel bedenken...

Inmiddels zijn we dus in Paraguay waar je met 200 euro al een miljonair bent! Waar je een kopje koffie kan kopen voor de prijs van een nieuwe auto, en dan is hij nog geen eens te drinken!
We zijn in Asuncion, de hoofdstad van Paraguay. In tegenstelling tot Brazilië voelt het hier wel echt als Zuid Amerika. Hoe je dat voelt? Geen idee, je voelt het gewoon.
Vandaag, of mogelijk bij het plaatsen van dit bericht gister, hebben we Paraguay alweer verlaten en zijn we via Argentinië op weg naar Chili waar we weer vele nieuwe avonturen hopen mee te maken!