Ontberingen (taxi-brousse)
Door: Floris en Linda
Blijf op de hoogte en volg Linda en Floris
19 Oktober 2014 | Madagascar, Manakara
Toen we op reis gingen hadden we wel gedacht dat we zo af en toe primitief zouden moeten leven maar dat we na 1 week in madagaskar geen stroom en geen water meer zouden hebben hadden we nooit gedacht. Om nog maar even te zwijgen over de andere 'terug in de tijd' dingen die we hebben gezien.
Onze eerste ervaringen op Réunion waren niet fantastisch. Gelukkig hebben we onze mening enigszins kunnen bijstellen doordat we met de auto het eiland rond zijn geweest. Ga hier niet heen op je huwelijksreis als je op zoek bent naar witte stranden. Ze zijn er wel (al dan niet aangelegd), maar je moet erg goed zoeken. Verder was de natuur fantastisch mooi, maar we waren ook blij dat we na enkele dagen weer verder konden.
Op het vliegveld stond ons een redelijk oud (met 2 propellers) vliegtuigje te wachten. Oké de vlucht was dan misschien kort (ongeveer 3 uur), maar grotendeels zou er over zee gevlogen moeten worden. Genoeg dus om zweethandjes van te krijgen. Na een turbo start bleek er geen vuiltje aan de lucht en was de angst voor niks. Wederom een heerlijk relaxte vlucht.
Eenmaal in madagaskar ging er voor ons toch wel een nieuwe wereld open. Overvallen door iedereen die iets van ons wilde, zaten we met een lichte schrik in een taxi (uiteraard voor een veel te hoog bedrag, maar daar kwamen we later pas achter..). De eerste tien minuten is er toch wel door ons hoofd gegaan of dit nou wel is wat we wilden. De overdaad aan mensen met vuile kleding, zonder schoenen en een leven wat op alles behalve dat van ons lijkt was een behoorlijke schok.
Aangekomen in ons (veel te luxe en dure hotel voor Malagassische begrippen) hotel kwamen we al snel weer tot rust. Na wat opfrissen zijn we de nieuwe wereld ingestapt en zagen we hoe geweldig dit was! Het was wel even wennen om de mensen die iets van je willen niet aan te kijken maar toen we dat eenmaal doorhadden (Floris had hier wat meer moeite mee) konden we al snel rustig rond lopen. Op de markt was het zo fantastisch om te zijn. De gedachtes die we eerder in de taxi hadden gehad waren verdwenen en we riepen nog net niet tegen elkaar JA DIT IS WAT WE WILLEN!
Na enkele dagen kwam we er wel achter dat we toch niet echt mensen zijn van de grote stad en de drukte, dus was het tijd om door te gaan. Maar hoe? Er zijn hier 3 manieren om te reizen:
1. Vliegen: dit is de meest snelle manier om het land te zien. Alleen is reizen op deze manier super duur en dus niet voor ons weggelegd.
2. 4x4 huren: dit is een iets goedkopere comfortabele manier om te reizen. Echter kan je geen auto huren zonder chauffeur en ook niet voor 1 dag. Ze bieden totale pakketten voor meerdere dagen die voor ons ook veel te duur zijn.
3. Taxi-brousse: onze manier van reizen.
Reizen met de taxi-brousse is de goedkoopste en meest oncomfortabele manier van reizen. Maar wie goedkoop wil reizen heeft geen keuze. Heb je je altijd al eens afgevraagd hoe het toch met die oude bus van je opa is? Of met de oude schildersbus van de buurman? Nou die rijden dus hier, sommige met de naam van het Nederlandse klusbedrijf er nog op! Alleen dan omgetoverd tot een bus met 4 (!) achterbanken. Zoals je kan verwachten zijn deze banken slecht.. Heel slecht.. En de vering nog slechter.
Om mee te mogen met deze onvergetelijke ervaring moet je vroeg in de ochtend naar een verzamelplaats. Hier staan ongeveer 100 van deze busjes in groot en klein formaat (dit maakt echt niks uit voor de beenruimte) en zeker nog 5 keer zoveel mensen die graag willen dat je met hún bedrijf meerijd. Nadat je verdoemd bent tot een bepaalde maatschappij word je naar je taxi begeleid. Gelukkig krijg je als toerist de 'beste' plek achter de chauffeur.
Nadat alle 15 mensen in deze veel te kleine bus hebben plaatsgenomen en er zakken rijst, een scooter, iedereen z'n bagage en weet ik veel wat allemaal nog meer, 2 meter hoog op het dak ligt gestapeld is het tijd om te vertrekken. Ons plan was om van Antananarivo naar Ranomafana te reizen. Je leest het al... Was... Na ruim 7 uur in de bus te hebben gezeten reden we onze afslag voorbij. Toen we dit (in Frans/Engels/Malagassisch) aan de chauffeur hadden uitgelegd was er helaas niks meer aan te doen en kwamen we in Fianarantsoa terecht. Een tenminste net zo drukke stad als Antananarivo, met tenminste net zoveel mensen op de taxi-brousse plaats. Alleen dan in het donker zonder stroom. We hadden 9 uur in de bus gezeten, alles deed pijn en we konden het niet meer hebben dat er aan ons getrokken werd. Gelukkig had 1 iemand dit door die ons snel naar een hotel begeleidde, waar we eindelijk bij konden komen. De volgende ochtend konden we alsnog door reizen naar Ranomafana.
Na opnieuw 3 uur in de taxi brousse, met dit keer 19 mensen in een even grote bus als de dag daarvoor, kwamen we in een oase van rust en natuur. Hier hebben we 3 dagen lekker kunnen ontspannen en zijn we het regenwoud in geweest. Daar hebben we lemuren gezien! We hebben zelfs de gouden bamboe lemuur gezien. Dit is 1 van de minst voorkomende lemuren! Overal staan bananenbomen en heel gave waaierbomen (travellers tree). Ons hotelletje was midden in het dorp met balkon die uitzicht had op straat. We zaten midden in het dagelijks leven en maakten er ook deel van uit. Eten bij de plaatselijke bevolking, de weg vinden naar de kleine winkeltjes, helemaal top! Het grootste gedeelte van ons verblijf hier hebben we geen stroom gehad. Daar waren dan eindelijk de romantische diners bij kaarslicht! Helaas was er ook nauwelijks warm water. Maar gelukkig was er nog water...
3 dagen later was het weer tijd om in onze favoriete bus te stappen. Blijkbaar was dit de regionale bevoorradingsbus want in elk dorp moesten we stoppen om weer iemand te voorzien van iets wat ze niet hadden. Wat het precies was is ons niet helemaal duidelijk, dat ze weinig hebben is dan wel weer duidelijk. Na een start in de bus met zeker 20 mensen en 2 baby's hadden we al snel de halve bus voor ons alleen. Niet dat dit veel scheelt in ruimte.. Maar toch. Tegen het einde van de rit werd het weer steeds drukker in de bus maar dit keer niet alleen met mensen. Naast een stuk of 15 mensen is er natuurlijk ook nog wel ruimte voor een stuk of wat kippen en enkele zakken rijst.
Eindelijk op plaats van bestemming; Manakara. Na 7 uur in de taxi, hoopten we ons op te kunnen frissen. Helaas dit keer geen stroom en... geen water. Ja, water uit de waterput van het hotel. Schijnbaar zijn hier wat conflicten met het stroom en waterbedrijf. Af en toe hebben we nu wel stroom maar geen water. Wassen moeten we doen met een emmertje water dat gewarmd is op het vuur. Voor ons westerlingen die nog niet heel lang op reis zijn zijn dit ontberingen... Al hadden we vanochtend wel veel lol als 2 kleine kinderen met het warme water over elkaar heen gieten!
We zijn benieuwd wat ons nog meer te wachten staat, maar genieten doen we wel!
Onze eerste ervaringen op Réunion waren niet fantastisch. Gelukkig hebben we onze mening enigszins kunnen bijstellen doordat we met de auto het eiland rond zijn geweest. Ga hier niet heen op je huwelijksreis als je op zoek bent naar witte stranden. Ze zijn er wel (al dan niet aangelegd), maar je moet erg goed zoeken. Verder was de natuur fantastisch mooi, maar we waren ook blij dat we na enkele dagen weer verder konden.
Op het vliegveld stond ons een redelijk oud (met 2 propellers) vliegtuigje te wachten. Oké de vlucht was dan misschien kort (ongeveer 3 uur), maar grotendeels zou er over zee gevlogen moeten worden. Genoeg dus om zweethandjes van te krijgen. Na een turbo start bleek er geen vuiltje aan de lucht en was de angst voor niks. Wederom een heerlijk relaxte vlucht.
Eenmaal in madagaskar ging er voor ons toch wel een nieuwe wereld open. Overvallen door iedereen die iets van ons wilde, zaten we met een lichte schrik in een taxi (uiteraard voor een veel te hoog bedrag, maar daar kwamen we later pas achter..). De eerste tien minuten is er toch wel door ons hoofd gegaan of dit nou wel is wat we wilden. De overdaad aan mensen met vuile kleding, zonder schoenen en een leven wat op alles behalve dat van ons lijkt was een behoorlijke schok.
Aangekomen in ons (veel te luxe en dure hotel voor Malagassische begrippen) hotel kwamen we al snel weer tot rust. Na wat opfrissen zijn we de nieuwe wereld ingestapt en zagen we hoe geweldig dit was! Het was wel even wennen om de mensen die iets van je willen niet aan te kijken maar toen we dat eenmaal doorhadden (Floris had hier wat meer moeite mee) konden we al snel rustig rond lopen. Op de markt was het zo fantastisch om te zijn. De gedachtes die we eerder in de taxi hadden gehad waren verdwenen en we riepen nog net niet tegen elkaar JA DIT IS WAT WE WILLEN!
Na enkele dagen kwam we er wel achter dat we toch niet echt mensen zijn van de grote stad en de drukte, dus was het tijd om door te gaan. Maar hoe? Er zijn hier 3 manieren om te reizen:
1. Vliegen: dit is de meest snelle manier om het land te zien. Alleen is reizen op deze manier super duur en dus niet voor ons weggelegd.
2. 4x4 huren: dit is een iets goedkopere comfortabele manier om te reizen. Echter kan je geen auto huren zonder chauffeur en ook niet voor 1 dag. Ze bieden totale pakketten voor meerdere dagen die voor ons ook veel te duur zijn.
3. Taxi-brousse: onze manier van reizen.
Reizen met de taxi-brousse is de goedkoopste en meest oncomfortabele manier van reizen. Maar wie goedkoop wil reizen heeft geen keuze. Heb je je altijd al eens afgevraagd hoe het toch met die oude bus van je opa is? Of met de oude schildersbus van de buurman? Nou die rijden dus hier, sommige met de naam van het Nederlandse klusbedrijf er nog op! Alleen dan omgetoverd tot een bus met 4 (!) achterbanken. Zoals je kan verwachten zijn deze banken slecht.. Heel slecht.. En de vering nog slechter.
Om mee te mogen met deze onvergetelijke ervaring moet je vroeg in de ochtend naar een verzamelplaats. Hier staan ongeveer 100 van deze busjes in groot en klein formaat (dit maakt echt niks uit voor de beenruimte) en zeker nog 5 keer zoveel mensen die graag willen dat je met hún bedrijf meerijd. Nadat je verdoemd bent tot een bepaalde maatschappij word je naar je taxi begeleid. Gelukkig krijg je als toerist de 'beste' plek achter de chauffeur.
Nadat alle 15 mensen in deze veel te kleine bus hebben plaatsgenomen en er zakken rijst, een scooter, iedereen z'n bagage en weet ik veel wat allemaal nog meer, 2 meter hoog op het dak ligt gestapeld is het tijd om te vertrekken. Ons plan was om van Antananarivo naar Ranomafana te reizen. Je leest het al... Was... Na ruim 7 uur in de bus te hebben gezeten reden we onze afslag voorbij. Toen we dit (in Frans/Engels/Malagassisch) aan de chauffeur hadden uitgelegd was er helaas niks meer aan te doen en kwamen we in Fianarantsoa terecht. Een tenminste net zo drukke stad als Antananarivo, met tenminste net zoveel mensen op de taxi-brousse plaats. Alleen dan in het donker zonder stroom. We hadden 9 uur in de bus gezeten, alles deed pijn en we konden het niet meer hebben dat er aan ons getrokken werd. Gelukkig had 1 iemand dit door die ons snel naar een hotel begeleidde, waar we eindelijk bij konden komen. De volgende ochtend konden we alsnog door reizen naar Ranomafana.
Na opnieuw 3 uur in de taxi brousse, met dit keer 19 mensen in een even grote bus als de dag daarvoor, kwamen we in een oase van rust en natuur. Hier hebben we 3 dagen lekker kunnen ontspannen en zijn we het regenwoud in geweest. Daar hebben we lemuren gezien! We hebben zelfs de gouden bamboe lemuur gezien. Dit is 1 van de minst voorkomende lemuren! Overal staan bananenbomen en heel gave waaierbomen (travellers tree). Ons hotelletje was midden in het dorp met balkon die uitzicht had op straat. We zaten midden in het dagelijks leven en maakten er ook deel van uit. Eten bij de plaatselijke bevolking, de weg vinden naar de kleine winkeltjes, helemaal top! Het grootste gedeelte van ons verblijf hier hebben we geen stroom gehad. Daar waren dan eindelijk de romantische diners bij kaarslicht! Helaas was er ook nauwelijks warm water. Maar gelukkig was er nog water...
3 dagen later was het weer tijd om in onze favoriete bus te stappen. Blijkbaar was dit de regionale bevoorradingsbus want in elk dorp moesten we stoppen om weer iemand te voorzien van iets wat ze niet hadden. Wat het precies was is ons niet helemaal duidelijk, dat ze weinig hebben is dan wel weer duidelijk. Na een start in de bus met zeker 20 mensen en 2 baby's hadden we al snel de halve bus voor ons alleen. Niet dat dit veel scheelt in ruimte.. Maar toch. Tegen het einde van de rit werd het weer steeds drukker in de bus maar dit keer niet alleen met mensen. Naast een stuk of 15 mensen is er natuurlijk ook nog wel ruimte voor een stuk of wat kippen en enkele zakken rijst.
Eindelijk op plaats van bestemming; Manakara. Na 7 uur in de taxi, hoopten we ons op te kunnen frissen. Helaas dit keer geen stroom en... geen water. Ja, water uit de waterput van het hotel. Schijnbaar zijn hier wat conflicten met het stroom en waterbedrijf. Af en toe hebben we nu wel stroom maar geen water. Wassen moeten we doen met een emmertje water dat gewarmd is op het vuur. Voor ons westerlingen die nog niet heel lang op reis zijn zijn dit ontberingen... Al hadden we vanochtend wel veel lol als 2 kleine kinderen met het warme water over elkaar heen gieten!
We zijn benieuwd wat ons nog meer te wachten staat, maar genieten doen we wel!
-
19 Oktober 2014 - 19:42
Silvia:
Hoi Floris en Linda,
Jajaja jullie zijn duidelijk in Afrika, gedoe met taxi's en vervoer blijft en is overal op de wereld echter een uitdaging maar het zijn later de mooiste verhalen. Als ik jullie verhalen lees, ben ook ik weer aan het reizen, laat al het westerse los en geniet, verbaas je de hele dag...dat is de manier. Geen water is wel iets lastig, maar idd bij kaarslicht eten, de trap vinden en alles doen een reuze leuk....ik had dus toch mijn zonnecellenlampje mee moeten geven...... liefs Silvia -
19 Oktober 2014 - 20:39
Marleen:
Wat heerlijk om jullie prachtige verhalen te lezen. Het primitieve leven went vast snel. Uiteindelijk kun je daar ook in leven en merk je dat je helemaal niet zo veel nodig hebt.
Jullie zien er wel gelukkig uit in de oude bus.
Kus -
19 Oktober 2014 - 21:40
Claudia:
Wauw, wat een verhaal!
Dit zijn de momenten die je nooit meer vergeet :)
En de foto's zijn leuk! Leuk om jullie blije koppies weer even te zien!
Liefs Mark, Claudia en natuurlijk Morris -
20 Oktober 2014 - 10:58
Anne-Marie:
Hihi, dat klinkt als even wennen! Maar bedenk: dit zijn de verhalen die het bij terugkomst in Nederland op verjaardagen het best doen :-). Zolang je bij elkaar blijft, allebei nog kunt lachen en het zonnetje op je hoofd voelt branden is het goed, toch? Hebben jullie al kunnen surfen?
Liefs Anne-Marie -
20 Oktober 2014 - 14:06
Janneke:
Wat een spannende verhalen allemaal! Jullie zijn wel meteen gehard voor de rest van de reis denk ik, dan voelt die koude douche straks alweer luxe aan -
20 Oktober 2014 - 19:10
Tineke:
Wat een avontuur is deze reis nu al.......van mij krijgen jullie heeeeeeel veel respect!!!!!.....een mooi en spannend verslag om te lezen waar ondanks de negatieve ervaringen jullie positieve instelling de boventoon voert....chapeau!!.... -
20 Oktober 2014 - 19:24
Lindy:
Wat een te gek verslag! Wat een wereld van verschil! Heerlijk om daar over te lezen! Have fun! -
21 Oktober 2014 - 21:28
Eline:
Wat een verhalen jongens! Geniet maar lekker van de zon, hier raast een flinke herfst storm over het land! X -
30 Oktober 2014 - 19:51
Inge Schenk En Opa Jan:
Linda en Floris we hebben de verslagen en foto's gelezen en gezien. Opa hoopt dat jullie nog heel veel leuke dingen mee maken, verder goede reizen en pas op elkaar!❤️ Opa. En daar sluit ik mij helemaal bij aan, dikke kussen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
